Kum Kenti İnsanları / Mine Köker

Savaş bittiğinden bu yana kente gitmemiştik. Yüz yıl boyunca Katre vadisinde yenildiğimiz Gaitlerden saklanıp güvenli bir şekilde yaşadık, ama vadiye yerleştiğimizden bu yana bize hayat veren kaynak zamanla kurudu. Son on yıl kurak geçmişti. Yüzündeki çizgileri yüzyılın ağırlığını taşıyan Üstat Ah-met, vadiyi terk etmenin zamanı geldiğini haber verdiğinde, buradan ayrılıp kente gitmek üzere yola çıkmıştık. Bizi burada Huşlular karşılayacaktı. Yatakları, kitapları ve çalışma masaları dışında odala-rında başka eşya bulunmayan, akağaçtan yapılma dolapları daima esansımsı bir koku yayan Huş Kenti İnsanları… Akağaç budandığında sarımtırak bir sıvı salar; Huşlular bu sıvıyı küçük kaplarda muhafaza ederek evlerde kullanırlar, evlerin Tanrı’nın armağanı olduğuna inanırlardı. En yaşlıları Üstat Ahmet’in dostuydu.
Karanlık basmadan önce oraya varmak için adımlarımızı iyice hızlandırdık. Göz alabildiğine çöl. Gü-neşin yakıcı sıcaklığını toplayan, akşam saatlerinde bile cayır cayır yanan topraklardaydık.
Bitkindik.
“Acıktım!”